BeppoSAX

De wetenschappelijke instrumentatie op BeppoSAX bestond uit de Wide Field Cameras (WFCs)— gebouwd door SRON—en de Narrow Field Instruments (NFI). De WFCs werkten in het röntgengebied tussen 0,04 en 0,6 nm. Hoewel de gevoeligheid beperkt was, hadden de WFCs een groot blikveld. De NFIs waren bedoeld voor gerichte waarnemingen van specifieke röntgenbronnen, om voornamelijk het breedbandspectrum te meten.

Het belangrijkste wetenschappelijke kenmerk van de BeppoSAX-missie was de brede spectrale dekking, van 0,006 tot 12 nm, wat betekent dat lichtdeeltjes kon waarnemen met een energie van meer dan 200 keV.

BeppoSAX werd ontwikkeld binnen een consortium van instituten in Italië en Nederland, samen met ESA’s Space Science Department. Er was een samenwerking met het Max Planck Instituut voor Buitenaardse Fysica voor het testen van de röntgenspiegel en de kalibratie van het concentrator/spectrometersysteem. Hoofdaannemers voor de ruimte- en grondsegmenten waren respectievelijk Alenia Spazio en Telespazio.